Buzzer Blog – Waarom school wél een bedankje verdient
Stephan Lek (23) studeert Bedrijfskunde in Den Haag. Hij was afgelopen jaar enthousiast panellid voor Buzzmij, en schrijft nu voor ons een blog over zijn ervaringen met studeren en zijn school.
Toen ik enkele jaren geleden startte met mijn studie bedrijfskunde nam ik deel aan het introkamp, als onderdeel van de introductiedagen. Zeven klassen á 30 man in grote open tenten op een scoutingterrein, dagelijks 50mm regen en dan in de buitenlucht spelletjes doen om de namen van je klasgenoten te onthouden. Achteraf gezien, na een weekje uitzieken, was het natuurlijk een prima kamp en heerste er zeer zeker een gevoel van saamhorigheid. Die groepscohesie zou met het jaar afzwakken tot uiteindelijk twee klasjes overbleven maar dat terzijde. Voor mij bracht het kamp echter nog iets anders mee. Een les waarvan ik later pas de waarde kon inzien, namelijk nu, op het moment dat ik mijn opleiding bijna afgerond heb en ik steeds meer gefocust ben op mijn deelname aan de fulltime arbeidsmarkt.
Wat er gebeurde was het volgende. Tijdens één van de korte pauzes tussen alle kennismaking door, raakte ik in gesprek met een groepsmentor uit het tweede jaar waarbij ik een beetje probeerde te peilen hoe de opleiding was, maar voornamelijk ook de school en docenten. Zij deed toen de uitspraak “Nou, in de loop van het jaar ben ik docenten eigenlijk meer gaan zien als hindernissen. Ze werken vaak tegen en ik ervaar ze meer als een obstructie naar mijn doel dan als hulpmiddelen”. Ik was gefascineerd door wat ze zei en reageerde vanzelfsprekend met een ‘zo erg kan het toch niet zijn’. Toch begon ik naarmate de colleges vorderden langzaamaan hetzelfde te denken. Mede door verhalen om mij heen van studenten die, ook op andere scholen, merkwaardige situaties ondervonden kreeg ik het idee dat mijn groepsmentor uit de eerste nog wel eens gelijk zou kunnen hebben. Toch heb ik mijn denkwijze om weten te gooien.
Zoals bij elke opleiding brak op een gegeven moment ook voor mij de stageperiode aan en kwam ik weer in aanraking met fulltime werken, het aanwezig zijn op kantoor, andere soort van samenwerking etc. Hoewel ik een prima stageplaats had met een leuk team en een mooi kantoor liep ik wel tegen kleine hindernissen aan. Processen die niet even gestroomlijnd verliepen, (voor mij) verouderde systemen; typische bedrijfsprobleempjes zeg maar. Waar ik mezelf echter op betrapte, was dat ik telkens bij zo’n hindernis dacht ‘ach, het kan nooit zo erg zijn als op school’ en dat was het (daardoor) ook nooit. En dat was voor mij een zeer komische eyeopener.
Moraal van mijn verhaal: met een beetje omdenken kunnen zelfs de meest irritante obstakels binnen je opleiding, dus ook die je op een stage ondervindt, op een later moment van waarde zijn in je werkveld. Ondanks de eindeloze stress of punthoofden die je er op het moment zelf van kreeg. Een soort ‘elk nadeel heb z’n voordeel’ gedachte. Probeer het maar eens en je zult zien dat je over een tijdje tegen collega’s kan zeggen “geen zorgen, I got this, ik ben Blackboard gewend”. Mijn jaarboek-uitspraak zal in elk geval neerkomen op ‘Docenten, bedankt voor de frustraties!’.
Veel succes.
Stephan schrijft niet alleen voor ons, maar heeft ook zijn eigen blog. Lees hier verder over de opmerkelijke gebeurtenissen die Stephan meemaakt.